பொய்மையும் வாய்மையிடத்து

 

பிழை நீங்கி,

 பிறந்திருந்தால்…

பிறர் தயை நாடாது,

 பிழைத்திருப்பேன்…

என்ற…

பிதற்றல்கள் யாவும்…

 பொய்மையே!

மாய வினை!

யான் யாக்கை யாதென்று,

யான் கூறாது,

யாவரும் அறிந்திருக்க,

யான் செய்வது,

யாதென்று இயம்புவாய்!

யான் என்று ஏதுமில்லை…

யாக்கை என்பது பொய்மை நிலை…

யார் யாது செய்வதென்பதை,

யாரும் அறியாதிருப்பதே,

யாவருக்கும் அவன் விதித்த,

மாய வினை!

கதைப்போமா

 

காதுகள் அறியும்,

 மொழியன்றி...

கண்களும் அறியும்,

 மொழியதனில்...

கைகளே கவிபாடும்,

 கவித்துவத்தை...

கதைப்போமா...

 கதைப்போமா...

கண்ணீரே...

 

இன்னல்களின் இனிமையும் நீ,

இன்பத்தில் இழிப்பதுவும் நீ,

இமைகளின் இயற்றலும் நீ,

இமைகள் இழப்பதுவும் நீ,

இவன் இதுவென இயம்புவதும் நீயே...

கவிதையாய் கரையும் கண்ணீரே!

நான் பிழை...

 ஆண்:

நான் பிழை...

உன் மெய் எனும்,

உண்மையில் சிறு பிழை...

நீ மழலை...

என் மீது விரலால்,

தவழும் மழலை...

பெண்:

வார்த்தை மழையினில்,

எனை நனைத்தது போதும்...

இவை என் விழியினில்,

முத்தங்கள் பதித்து,

வரைந்த கவிதைகள் போலும்...

ஆண்:

அழகியே...

நீயே என் கவிதை...

வார்த்தைகள் அதற்கு தேவையில்லை...

நான் உதிர்பதெல்லாம்,

உன்னிடமிருந்து பறித்த மிச்சங்களை...

பெண்:

என்னை மொத்தமாய்,

களவு கொண்ட கள்வா...

மீதமிருக்கும் அனைத்து அன்பையும்,

களவு கொள்ள வருவாய்...

ஆண்:

நான் பிழை...

உன் மெய் எனும்,

உண்மையில் சிறு பிழை...

நீ மழலை...

என் மீது விரலால்,

தவழும் மழலை...